{ 12 }

Broken Back - Excuses

Nawet najdłuższy prysznic świata nie byłby w stanie zmyć ze mnie poczucia winy i wstydu, jaki mi ciążył odkąd się obudziłam. Nienawidziłam siebie za to, co zrobiłam poprzedniego wieczoru i wmawiałam sobie, że Severin również, ale wiedziałam, że to nieprawda. Freund był dla mnie zbyt dobry i nie zasługiwałam na niego. 

„Kocham cię. Nie boję się tego powiedzieć".

Te słowa cały czas odbijały się echem w mojej głowie i nie dawały mi spokoju. Powoli docierał do mnie fakt, że on naprawdę wyznał mi miłość. Co prawda czułam to od dawna i Klara ciągle mi przypominała o tym, jak bardzo Sevowi na mnie zależy, to dopiero kiedy usłyszałam te dwa słowa, zdałam sobie sprawę, że to rzeczywiście prawda. I ja też go kochałam, ale byłam zbyt wielkim tchórzem, by to przyznać.

Dlaczego musiałam tak wszystko sobie komplikować? 
Opuściłam łazienkę i poszłam do sypialni. Położyłam się na połowie łóżka, którą w nocy zajmował Sev i sięgnęłam po liścik, który znalazłam wcześniej w kuchni. Wpatrywałam się w niego przez dłuższą chwilę, aż postanowiłam jeszcze raz zadzwonić do Severina. Niestety, znowu miałam okazję usłyszeć pocztę głosową zamiast skoczka. Nie zdziwiło mnie to, lecz nie mogłam ukryć rozczarowania. Chciałam go za wszystko przeprosić i obiecać, że nie będę się już tak zachowywać. Chciałam mu powiedzieć, że poznanie go jest najlepszą rzeczą, jaka mi się przytrafiła od śmierci Lucasa. Chciałam mu wyznać, że choć się przed tym broniłam, to nie mogłam nic poradzić na to, że zdobył moje serce i nie miałam w planach proszenia go o zwrot. Nie musiałam prosić, by się nim dobrze zajął, bo już to zrobił, ale byłam głupia i za bardzo przywiązana do przeszłości, której nie mogłam zmienić.

Uporczywe dobijanie się do drzwi wyrwało mnie z zamyślenia i ściągnęło z powrotem na ziemię. Nie miałam ochoty się z nikim widzieć, poza Severinem, lecz szansa na to, że to on postanowił pojawić się u mnie była nikła. Podniosłam się z łóżka i poszłam zobaczyć kto raczył odwiedzić mnie tym razem. Byłam w szoku, kiedy owym gościem okazał się być Freitag. Na pierwszy rzut oka można było zauważyć, że jest przybity i potrzebował się wygadać, ale byłam ostatnią osobą, która mogłaby mu teraz pomóc.

- Rozstaliśmy się - rzucił na powitanie, po czym wszedł do mieszkania. Jeśli chwilę temu byłam zdziwiona, to teraz musiałam zbierać szczękę z podłogi. Zamknęłam drzwi i podążyłam za nim do salonu. Skoczek opadł na kanapę i spojrzał na mnie oskarżycielskim wzrokiem. - Chyba jednak nie znasz jej tak dobrze, skoro stwierdziła, że nie jest gotowa.

- Oh, więc to moja wina? - odparłam ze złością. Nie miałam siły na użeranie się z Richardem. Jeśli Klara nie chciała z nim zamieszkać, to widocznie miała jakiś powód, a ja nie miałam z tym nic wspólnego. - Przyszedłeś tutaj tylko po to, aby powiedzieć mi, że udzieliłam ci beznadziejnej rady? Bo jeżeli tak, to sobie oszczędź i wyjdź.

- Nie, Vicky - zaprzeczył i jego twarz złagodniała. - Masz rację, przepraszam. Po prostu trochę ciężko mi przyjąć to, że Klara po roku związku tak postąpiła.

- A co dokładnie zrobiła?

- Kiedy zaproponowałem jej, żeby się do mnie przeniosła, zaczęła się śmiać, bo myślała, że żartowałem. 

- Cała Klara...

- No tak, cała ona. Ale w końcu zorientowała się, że mówię poważnie i zaczęła panikować. Szukała najróżniejszych wymówek, które miały mnie zniechęcić do tego pomysłu, lecz ja wciąż jej powtarzałem, że ją kocham i chcę spróbować - przerwał na moment i westchnął ciężko. – Uparła się, że to niczego nie zmienia i ona tego nie chce, więc nasz związek nie ma sensu.

Nie rozumiałam mojej przyjaciółki i jej dziecinnego zachowania. Każdy wiedział, że szalała za Richardem i nigdy przedtem nie była z nikim tak szczęśliwa. Po raz pierwszy w życiu była naprawdę zakochana i odtrącała mężczyznę, któremu na niej zależało, który ją kochał i wiązał z nią swoją przyszłość. Wydawało mi się, że po tych wszystkich nieudanych związkach, znalazła kogoś, z kim mogłaby spędzić resztę swojego życia. Czułam jak dopada mnie bezsilność, ale zdawałam sobie sprawę z tego, że nie mogę siedzieć z założonymi rękami i patrzeć na podłamanego Freitaga.

- Porozmawiam z nią – obiecałam, na co Richard jedynie wzruszył ramionami i wstał z miejsca. – Niech chociaż waszej dwójce się uda.

- A co to ma niby znaczyć? – ożywił się nagle i zmarszczył brwi. – Boże, co ty znowu narobiłaś?

- Upiłam się – wyznałam i pomachałam mu butelką, którą wyciągnęłam spod stolika. – Rozmowa z Caren nie podziałała na mnie tak, jak powinna, więc nagadałam Sevowi głupot.

Richard uderzył się otwartą dłonią w czoło. No tak, nie dziwiłam się jego reakcji. Najgorsze w tym wszystkim było to, że kiedy jeszcze raz przemyślałam sobie to, co powiedziała mi Caren, doszłam do kompletnie innych wniosków niż te, które mnie zasypały chwilę po naszej rozmowie. W końcu kobieta wcale nie chciała, żebym rozstała się z Severinem – wręcz przeciwnie – obawiała się po prostu, że zranię go tak, jak ona. Im bardziej zależało mi na nim, tym bardziej bałam się, że to wszystko jest zbyt piękne, by mogło się udać. Pragnęłam Severina, więc chciałam by był blisko, lecz jednocześnie byłam przerażona i przez to go odtrącałam. Zdawałam sobie sprawę, że tak dłużej być nie może i musiałam to naprawić.

- Pewnie nie powinienem udzielać ci teraz żadnych rad, biorąc pod uwagę fakt, że sam nie potrafię zadbać o swój związek – odezwał się Richard i poklepał mnie po ramieniu. – Ale myślę, że dobrze będzie dla waszej dwójki, jeśli dacie sobie kilka dni na przemyślenie całej sprawy.

Musiałam przyznać mu rację. Zasypywanie Freunda kolejnymi wiadomościami i próby dodzwonienia się do niego nie miały sensu. Każde z nas musiało ochłonąć, zająć się swoją pracą i nabrać dystansu. Nie miałam żadnych wątpliwości odnośnie tego, czy chcę z nim być, ale potrzebowałam zastanowić się, czy jestem gotowa na to. Byłam świadoma tego, że to mogła być moja ostatnia szansa i jeżeli odrzuciłabym go po raz kolejny, to będzie definitywny koniec. A ja nie mogłam dłużej zaprzeczać temu, że potrzebowałam, pragnęłam i kochałam Severina Freunda z całego swojego serca i nie pozbierałabym się, gdybym go straciła.

*

Ilekroć wspominałam o Freitagu, Klara odwdzięczała mi się gadaniem o Freundzie. Temat skoczków był drażliwy dla każdej z nas, więc skończyło się na tym, że unikałyśmy go jak ognia. Widziałam po przyjaciółce, że stara się być silna, ale każdy kto ją znał, wiedział, że nie była sobą. Zwykle była wulkanem energii i duszą towarzystwa, a od zerwania z Richardem chodziła przygnębiona i wyglądała tak, jak by w każdej chwili mogła się rozpłakać.

Po dwóch tygodniach marudzenia, udało mi się namówić Klarę, by wpadła do mnie na babski wieczór. Zapewniłam ją, że będziemy obżerać się pizzą, pić piwo i oglądać jakieś głupawe filmy, byle tylko nie myśleć o tym, że mogłybyśmy być teraz w Titisee-Neustadt. Korciło mnie, żeby wysłać chociaż jedną wiadomość do Severina, ale wiedziałam, że to nic nie da.

Siedziałyśmy wygodnie w salonie i oglądałyśmy Stalowe Magnolie, kiedy moja komórka zawibrowała na stole. Było już dosyć późno i nie miałam zielonego pojęcia, kto mógłby chcieć ode mnie czegokolwiek. Klara spojrzała na mnie pytająco, na co ja wzruszyłam ramionami i wzięłam urządzenie do ręki.

Rozmawiałaś z nią?

No tak, Freitag. Nie ukrywałam rozczarowania, że to właśnie on do mnie pisał,  a nie Severin, ale skoro obiecałam mu pogadać z panną Hermann, to musiałam to w końcu zrobić. Patrzyłam na tego SMS-a tak długo, zastanawiając się nad tym, czy i co powinnam mu odpisać, że nawet nie zauważyłam, kiedy Klara wyłączyła telewizor.

- Powiesz mi, co się stało czy nadal będziesz tak siedzieć bez słowa? – zapytała wyraźnie rozzłoszczona, że ją zaprosiłam i od kilkunastu minut przestałam zwracać uwagę na nią i fabułę filmu. – Kto do ciebie napisał?

- Richard – odpowiedziałam bez owijania w bawełnę. Wyraz jej twarzy natychmiast złagodniał, a oczy zaszły łzami. – Proszę, powiedz mi. Dlaczego nie chcesz z nim zamieszkać?

- Bo się boję – wyznała i westchnęła, po czym wstała z miejsca i zaczęła chodzić po pokoju. – Sprawy robią się naprawdę poważne i boję się, że to nie dla mnie, rozumiesz? Miałam tyle przelotnych związków, aż pojawił się on. Kocham go i nie chciałam z nim zrywać, ale po prostu się przestraszyłam.

- Czemu mu tego nie powiedziałaś?

- Uznałam, że tak będzie prościej.

- Dla kogo? Dla ciebie? Dla niego? To nie ma sensu i jest nie fair w stosunku do Richarda.

- Naprawdę masz zamiar mnie pouczać? Może chcesz mi powiedzieć, że ty zachowałaś się lepiej w stosunku do Severina? Hm? No powiedz!

Byłam na to przygotowana, ale i tak mnie zabolało. Miałam świadomość tego, jak potraktowałam Freunda, ale Klara przypominała mi o tym tak dobitnie, że z trudem powstrzymywałam się od płaczu i rzucenia czymś w ścianę. Zaciskałam dłonie w pięści i mierzyłam przyjaciółkę wzrokiem.

- Nie, nie zachowałam się lepiej, ale żałuję tego – powiedziałam po chwili, a jedyną reakcją blondynki było prychnięcie. – Kocham Severina. Wiem, że nawaliłam, dlatego chcę to naprawić.

- Wiesz co, Vicky? – Klara patrzyła na mnie wrogo i poczułam się przez to nieswojo. Nie wiedziałam, co w nią wstąpiło i ani trochę nie podobał mi się przebieg tej rozmowy. – Bardzo się cieszę, że po ponad trzech lat wyszłaś z tego swojego pieprzonego stanu, w którym tylko smęciłaś, ale to nie daje ci prawa, by mówić mi, że nie jestem fair.

- Klara, chciałam tylko pomóc… - próbowałam dobrać słowa tak, aby jeszcze bardziej jej nie wkurzyć. – Jesteś moją przyjaciółką i się o ciebie martwię.

- Teraz się o mnie martwisz?! – krzyknęła, podeszła do drzwi i po chwili zaczęła zbierać się do wyjścia. – To miłe z twojej strony, że w końcu twoje własne problemiki nie przesłaniają ci świata i zorientowałaś się, że może wypada się czasem zainteresować tym, co dzieje się u mnie. Jeśli następnym razem będziesz chciała powiedzieć komuś, że zachował się nie fair, to najpierw zastanów się nad tym, czy ty się tak zachowujesz.

Po tych słowach opuściła mieszkanie, pozostawiając mnie zszokowaną i jeszcze bardziej winną tego, co się ostatnio wydarzyło. Ciężko mi było pojąć, co się stało z Klarą, bo pierwszy raz ją taką widziałam. Zdarzały nam się sprzeczki w ciągu tylu lat znajomości, lecz tego nie dało się porównać z tym, co wydarzyło się kilka minut temu. Na początku byłam zła na nią za to, co mi powiedziała, ale z każdą sekundą docierało do mnie, że miała rację. Jak zwykle miała rację.

*

Po wyjściu Klary nie miałam ochoty siedzieć sama, więc poszłam się umyć i położyć. Ciągle przetwarzałam to, co mi powiedziała i choć ciężko było mi to przyznać przed samą sobą, nie mogłam zaprzeczyć, że nagroda najlepszej przyjaciółki roku mi się nie należała. Byłam wściekła na siebie za to, że ciągle zawodziłam najbliższe mi osoby. Klara tyle ze mną przeszła, zawsze mnie wspierała, nigdy się ode mnie nie odwróciła i starałam się jej odwdzięczać tym samym, lecz ostatnio byłam tak zaaferowana swoimi sprawami i nawet nie zainteresowałam się tym, czy u niej wszystko w porządku.

Leżałam w łóżku i chwyciłam komórkę, która leżała na stoliku. Weszłam w kontakty i zawahałam się na moment, czy aby na pewno powinnam to robić. Może jednak lepiej było zachować dystans? Rozważyłam wszystkie „za” i „przeciw”, odliczyłam do dziesięciu i już po chwili wyczekiwałam aż odbierze.

- Halo? – usłyszenie jego zaspanego głosu na dobranoc było czymś, czego teraz tak bardzo potrzebowałam. – Vicky, jesteś tam?

- Tak, jestem – odpowiedziałam zmieszana i odchrząknęłam. – Przepraszam, że dzwonię tak późno.

- Nie szkodzi, i tak nie mogłem zasnąć. Wszystko w porządku?

- Nie do końca, ale nie chcę ci tym zaprzątać głowy.

- Vicky… - zaniepokoił mnie sposób, w jaki wypowiedział moje imię i czułam, że to nie zwiastuje niczego dobrego. – Dlaczego dzwonisz?

- Czy zabrzmię żałośnie, jeśli powiem ci, że za tobą tęsknię? – wyznałam i miałam wrażenie, że serce mi zaraz wyskoczy. – Naprawdę przykro mi, że to wszystko się tak między nami potoczyło i nie chcę, żeby to tak dłużej wyglądało.

- Też tego nie chcę – powiedział i żałowałam, że nie mogę się teleportować i odbyć z nim tej rozmowy tak, jak należy. – Posłuchaj, obiecałem ci, że poczekam na ciebie tyle, ile będzie trzeba, ale jestem zmęczony tym, że ciągle zmieniasz zdanie.

- Rozumiem – nie wiedziałam, co więcej mogłam mu na to odpowiedzieć. Czułam ogromną gulę w gardle, lecz obiecałam sobie, że nie będę znowu wypłakiwać się w poduszkę. – Zresztą, to nie jest rozmowa przez telefon.

- Masz rację, ale raczej nie prędko się zobaczymy.

- Skoro ty możesz czekać, to i ja to zrobię.

- Mam nadzieję, że wszystko się poukłada, bo też za tobą tęsknię i cieszę się, że zadzwoniłaś.

- A ja się cieszę, że odebrałeś.

- Czy chcesz mi jeszcze coś powiedzieć? – zapytał, a ja na chwilę zamarłam. Było jedno zdanie, które przychodziło mi na myśl, ale to nie był odpowiedni moment. – Bo jeśli nie, to…

- W porządku, musisz się wyspać przed konkursem – wtrąciłam, choć najchętniej bym się nie rozłączała. – Będę trzymać kciuki za ciebie i resztę.

- Dziękuję.

- Dobranoc, Sev.

- Dobranoc, Vicky.

***

O MÓJ BOŻE.
Ten rozdział jest tak zły, ale czułam, że jeśli nie skończę go dziś, to już chyba nigdy tego nie zrobię. W każdym razie - wracam. Nie nadługo, ale obiecałam, że to zrobię więc voila - jest w końcu dwunastka. Mam nadzieję, że kotś jeszcze ma ochotę czytać "to coś" i wytrzyma z nami do końca, który się zbliża wielkimi krokami.
Do napisania! :)
Ah, no i jeśli ktoś ma ochotę to zapraszam na tous--les--memes.blogspot.com gzie pojawił się prolog czegoś zupełnie nowego :)
I przerpaszam, jeśli w tekście są jakieś błędy, których nie wypatrzyłam, mam nadzieję, że nie są one rażące. ;)

{ 11 }

Apocalyptica - Not Strong Enough

Siedziałam z kubkiem herbaty w dłoniach i odpoczywałam od zgrai rozwrzeszczanych potworków. Uwielbiałam te dzieciaki z całego serca, ale cudownie było usiąść sobie na krześle w kuchni i rozkoszować się kilkunastoma minutami spokoju. Do tego pierwszy raz tego dnia mogłam wyjąć telefon z kieszeni spodni, ale ku mojemu rozczarowaniu – nie było żadnego powiadomienia o nowej wiadomości. Może trochę przesadzałam, Severin miał mnóstwo swoich obowiązków na głowie, treningi, przygotowania do kolejnych zawodów, więc nie był w stanie siedzieć cały czas przyklejony do komórki. Równie dobrze sama mogłabym do niego napisać czy zadzwonić, ale zdecydowałam się poczekać z tym do wieczora, gdy będę w swoich czterech ścianach. W sierocińcu w każdej chwili jakaś mała duszyczka może wpaść do kuchni i nici z jakiejkolwiek dłuższej konwersacji.

Poza tym dopiero nas związek zaczął kiełkować, więc nie mogłam na niego naciskać. Zwłaszcza teraz, kiedy wielkimi krokami zbliżały się mistrzostwa świata w Falun, które były najważniejszą imprezą w tym sezonie. Jakby tego było mało, między mną a Sevem sporo się wydarzyło, więc może najzwyczajniej w świecie potrzebował czasu, by to wszystko przemyśleć i poukładać sobie w głowie? Na dobrą sprawę sama tego do końca nie zrobiłam… Chyba zaczynałam wariować, ale tęskniłam za nim, a te rozłąki w niczym nie pomagały. Potrzebowałam i pragnęłam go coraz bardziej.

Z zamyślenia wyrwało mnie przybycie Klary, która wyraźnie była czymś bardzo przejęta. Nawet nie znalazłyśmy w ciągu ostatnich dni chwili, aby pogadać o tym, co się wydarzyło. Wspomniałam jej tylko w żartach, że pewnego dnia podziękuję jej za tę zabawę w swatkę wraz ze swoim pomagierem Richardem. Tak naprawdę to byłam jej ogromnie wdzięczna za to mieszanie się w moje sprawy, bo dzięki temu mogłam znowu wyjść na prostą. Co prawda jej wtrącanie się nieraz doprowadzało mnie do szału, ale wiedziałam, że robiła to wszystko z troski o mnie.

- Coś się stało?

Nie uzyskałam odpowiedzi, bo w tej chwili do pomieszczenia weszła niewysoka blondynka. Spoglądałam na nie obie zdezorientowana, kiedy po chwili dotarło do mnie, że przede mną stała była partnerka Severina, Caren. Uścisnęłyśmy sobie ręce i ruchem dłoni wskazałam jej, aby usiadła naprzeciw mnie. Po chwili Klara się ulotniła, posyłając mi pokrzepiający uśmiech na odchodne. Czułam jak stres narasta we mnie z każdą sekundą i z trudem przychodziło mi znalezienie odpowiednich słów, dlatego miałam nadzieję, że ona odezwie się pierwsza, co zresztą uczyniła.

- Przepraszam, że tak bez zapowiedzi – odezwała się, a w jej głosie było słychać zdenerwowanie. – Musiałam się spotkać z tobą jak najszybciej.

- W porządku – odparłam, starając się brzmieć naturalnie, ale to nie była łatwa sytuacja dla żadnej z nas. – O co chodzi?

- O ciebie i Severina – odpowiedziała i poczułam się jak kretynka, bo z jakiego innego powodu miałaby tu przyjeżdżać? – Nie chcę, żebyś mnie źle zrozumiała, nie mam zamiaru mieszać między wami. Nadal zależy mi na Severinie i budzi się we mnie troska o niego. Pozbycie się pewnych przyzwyczajeń jest trudne.

- Doskonale wiem, o czym mówisz – rzekłam i westchnęłam ciężko, a moja głowa natychmiast przywołała obraz Lucasa. – Co chciałaś mi powiedzieć?

- Czy Severin wspominał, dlaczego się rozstaliśmy? – spytała, na co ja pokiwałam głową twierdząco. – Podjęcie tej decyzji wiele mnie kosztowało. Postanowiłam rozstać się z mężczyzną, z którym planowałam przyszłość, lecz on planował swoją beze mnie.

- On cię kochał – oburzyłam się i zacisnęłam pięści pod stołem, próbując pohamować narastającą złość. - Chciał z tobą być, tylko…

- Tylko nie chciał mieć dzieci.

- Chciał. Po prostu nie teraz.

- Skąd masz taką pewność, że później będzie inaczej? Jeśli taka forma mu się utrzyma, to szybko kariery nie skończy – mówiła ze spokojem w głosie, podczas gdy ja byłam bliska wybuchnięcia. Chciałam bronić Seva, ale jednocześnie wiedziałam, że Caren też ma rację. – Nie marzysz o założeniu rodziny?

- Oczywiście, że marzę.

- Zgaduję, że po tym, co powiedziałam, nie masz o mnie najlepszego zdania – stwierdziła i uśmiechnęła się do mnie przyjaźnie. – Severin to wspaniały człowiek i zasługuje na kogoś równie dobrego. Wierzę, że jesteś taką osobą i możesz dać mu szczęście. Nie znam cię, ale ufam jego osądom.

- Dlaczego mówisz mi to wszystko? – zapytałam, posyłając jej zaciekawione spojrzenie. – Nie jesteśmy przyjaciółkami, a zwierzasz mi się z takich rzeczy.

- Nie chcę, żebyś go zraniła. Jeśli nie jesteś pewna, czy podołasz życiu ze sportowcem, to nie pakuj się w to. Zapewne powinnam była zacisnąć zęby i wspierać go, mając nadzieję, że miłość wystarczy, ale nie mogłam tak dłużej. Oboje pragnęliśmy czegoś innego. Może trudno ci to teraz pojąć, ale jeśli w jakiejś części podzielasz moje obawy – nie wiąż się z Severinem.

Przytłoczona jej szczerością, nie wiedziałam co na to odpowiedzieć. Widziałam po niej, że otworzenie się przed zupełnie obcą osobą i powrót do przeszłości ją wyczerpały. Dostrzegłam łzy w jej oczach, które starała się za wszelką ceną odgonić. Nie kłamała, kiedy mówiła, że chce szczęścia Severina. W końcu tak długo to ona była tą, która stała u jego boku w tych dobrych i trudnych chwilach, dopóki nie nadszedł moment rozstania. Nie mogłam mieć do niej pretensji, wręcz przeciwnie – podziwiałam ją za to, że odważyła się tutaj przyjść i zwierzyć mi się z obaw, jakie w niej tkwiły.

Natłok myśli rozsadzał mi czaszkę. Może Caren miała rację? Czy byłam pewna swoich uczuć do Seva na tyle, by ułożyć sobie z nim życie? Skoro te kilka dni bez niego były dla mnie udręką, to czy będę w stanie się potem do tego przyzwyczaić? A co jeśli nie? Nie chciałam go stracić. Te ponad 3 lata w samotności to było dla mnie zbyt wiele. Severin wnosił tyle radości, ciepła i miłości do mojego życia, nie byłam w stanie z tego ot tak zrezygnować.

- Victoria? – Caren wstała ze swojego miejsca i stanęła obok mnie. Podniosłam się z krzesła i wpatrywałyśmy się w siebie. Blondynka położyła dłoń na moim ramieniu i uniosła kąciki ust. – Wierz mi lub nie, ale chcę żebyś była szczęśliwa z Severinem. Oboje na to zasłużyliście.

- Dziękuję – odparłam i również się do niej uśmiechnęłam. – Też tego chcę.

Gdzieś w środku czułam, że powinnam powiedzieć coś więcej, ale widziałam w jej twarzy zmęczenie. Rozstałam się z nią uściskiem dłoni i z myślą, że odbyłam jedną z najtrudniejszych rozmów w moim życiu. Nie spodziewałam się, że kiedykolwiek będzie mi dane spotkać Caren i usłyszeć takie słowa od niej. Która kobieta zdecydowałaby się przyjechać do nowej partnerki swojego byłego, aby się tak przed nią zwierzyć? Nie mogłam jednak zaprzeczyć, że mętlik w mojej głowie był jeszcze większy i pojawiły się nowe wątpliwości odnośnie mojego związku z Severinem…

- Hej, jak poszło? – pytanie Klary wyrwało mnie z zamyślenia. – Po twojej minie wnioskuję, że nie było przyjemnie. To zrozumiałe, ja nie miałabym ochoty widzieć się z którąś z ex partnerek Richiego…

- One pewnie też nie chciałyby spotkać ciebie – odparłam i westchnęłam ciężko. – Wiesz, naprawdę zaczęłam sądzić, że znowu w moim życiu zaczyna się układać. Mam cudownych przyjaciół, pracę, a do tego nastąpił przełom w moich relacjach z Sevem…

- Ale?

- Ale się myliłam.

- Czemu tak uważasz?

- Ja i Severin… To nie ma prawa się udać.

- Zwariowałaś? – oburzyła się, położyła mi dłonie na ramionach i zaczęła potrząsać, jak gdyby chciała mnie obudzić z jakiegoś snu. – Dziewczyno, czy ty oślepłaś? On cię kocha. Myślisz, że wyrwał by się w przeddzień zawodów dla byle jakiej dziewczyny na sylwestrową imprezę?

- To najgłupszy argument, jaki mogłaś podać – burknęłam, zrzucając jej ręce i patrząc na nią z politowaniem. – Ehh, zostawmy to i wracajmy do pracy, dobra? Moja przerwa i tak się już przedłużyła.

- Okej, ale muszę ci powiedzieć jeszcze jedną ważną rzecz – rzekła i chwyciła mnie za nadgarstek. Wahała się przez dłuższą chwilę i miałam wrażenie, że w ciągu tych kilku sekund zdążyła zmienić zdanie dziesięć razy. – Mi też nie jest łatwo z tym, że ja i Richard nie możemy się tak często widywać, ale miłość wymaga poświęceń. Dlatego nie zepsuj tego, co połączyło cię z Sevem, zrozumiano?

- Kurczę, mamo, jaka ty jesteś romantyczna.

Hermann wywróciła oczami, na co się zaśmiałam. To niesamowite, że już tyle ze mną była, znosiła moje humorki i starała się zarażać pozytywną energią. Pociągnęłam ją za rękaw bluzki, po czym obydwie wróciłyśmy do zajmowania się dziećmi.

*

Obżeranie się czekoladą nie można było uznać za rozwiązanie problemów, ale przynajmniej mogłam sobie pobyć w lepszym nastroju przez kilka minut. Potem będę płakać przed lustrem, że zamiast w cycki poszło w uda, brzuch albo w tyłek. Trudno, będę nad tym rozpaczać, kiedy następny raz wejdę na wagę, a póki co rozkoszowałam się truskawkową Milką. Jak Klara stwierdziła – opłaca się być miłym dla Wellingera, skoro odpłaca się w taki sposób, a ja nie mogłam temu zaprzeczyć. A kiedy do czekolady mogłam jeszcze napić się wina, to zły humor odszedł w niepamięć.

Kiedy dzwonek zadzwonił po raz pierwszy, pomyślałam, że tylko się przesłyszałam, więc dalej siedziałam na kanapie i nie ruszyłam się o milimetr. Ale kiedy do dzwonienia doszło pukanie, to wiedziałam, że za drzwiami czeka bardzo niecierpliwy gość. Wygramoliłam się spod koca i pobiegłam otworzyć.

- Severin! – krzyknęłam trochę za głośno. – Co ty tu robisz?

- Chciałem ci zrobić niespodziankę i przyjechałem – odpowiedział i pocałował mnie na powitanie, po czym wszedł do mieszkania. – Widzę, że świetnie się beze mnie bawisz.

- Ah, no wiesz… Nie dopiliśmy ostatnio naszego wina, więc postanowiłam zrobić to sama – wytłumaczyłam i uśmiechnęłam się do niego szeroko. – A co ciebie tutaj sprowadza?

- Już mówiłem: chciałem cię zaskoczyć, bo na tym polegają niespodzianki – odparł i przyciągnął mnie do siebie. – Victoria?

- Słucham cię, Sevuniuniu, mój najdroższy?

- Czy ty jesteś pijana?

- Hmmm… Ociupinkę – zaśmiałam się. Palcem wskazującym i kciukiem chciałam pokazać mu ile według mnie znaczyło „ociupinkę”, a gdy opuszki palców niemal się już stykały, zwróciłam głowę ku niemu i wyszczerzyłam się zadowolona z siebie. – O, tyle!

- Mam wrażenie, że to nie jest twoja pierwsza butelka dzisiaj, ale w porządku, wierzę ci – powiedział i cmoknął mnie w czoło. – Jesteś w stanie mi opowiedzieć jak ci minął dzień?

- Oczywiście, z chęcią to zrobię – oznajmiłam i usadowiliśmy się na kanapie. To znaczy Sev na kanapie, a ja na jego kolanach. – Rano prawie uciekło mi metro, potem byłam w pracy, przyszła do mnie twoja była i trochę sobie poplotkowałyśmy. Potem już tylko zajęłam się pracą, a później…

- Chwila, chwila – przerwał mi skoczek. No hej! Niegrzecznie jest wtrącać się damom w połowie zdania! – Caren u ciebie była?

- Tak, to coś złego?

- Nie, ale…

- No właśnie, więc nie masz powodu, żeby się wściekać.

- Nie wściekam się, ale chcę wiedzieć, co było tematem waszej rozmowy.

- Oczywiście, że ty, głuptasku – to powiedziawszy, pstryknęłam Severina w nos i położyłam mu głowę na ramieniu. – Byłam podłamana, gdy wyszła, bo zdałam sobie sprawę, że nasz związek nie potrwa zbyt długo, ale na razie powinniśmy się cieszyć tym, co mamy, prawda?

- Nie, nieprawda! – Sev był naprawdę wkurzony. Usadził mnie na sofie, a sam zaczął chodzić w tę i w tamtą po pokoju. – Matko, Vicky… Dlaczego od razu do mnie nie zadzwoniłaś? Zresztą, Caren też powinna mnie uprzedzić, że chce się z tobą widzieć.

Podniosłam się z miejsca i podeszłam do blondyna. Nie byłam w nastroju na żadne kłótnie, a już na pewno nie z powodu jego byłej. Nie zostało nam przecież wiele czasu razem, to było oczywiste i żałowałam, że nie dotarło do mnie na samym początku naszej relacji. Pff, byłam taka naiwna. Jak mogłam myśleć, że łączące nas uczucie mogłoby przetrwać na lata? To nie miało racji bytu… Było jedynie ulotną chwilą, której nie mogliśmy złapać i przedłużyć. Czemu więc marnowaliśmy ten wieczór na jakieś sprzeczki?

- Nie chcesz ze mną być?

Oh nie. Nie, nie mogłam się rozklejać. Obiecałam sobie.

- Dlaczego to robisz, Vicky? – kolejne pytanie, kolejny cios. – Ciągle mnie do siebie przyciągasz i odpychasz. Bawienie się moimi uczuciami sprawia ci tyle radości?

- Jak możesz tak myśleć? – wyszeptałam, walcząc z wzbierającymi się łzami. – Zależy mi na tobie tak bardzo, że nie mogę sobie z tym poradzić. Moje serce ci uległo, Sev. Po prostu moje obawy mnie przytłaczają.

- Daj nam szansę – mówił spokojnym głosem i zaczął całować moje policzki. – Kocham cię. Nie boję się tego powiedzieć.

Tak bardzo chciałam mu odpowiedzieć tym samym, ale moje ściśnięte gardło nie pozwalało mi na wydukanie choćby jednego słówka. Wplotłam palce w jego włosy i pocałowałam go. Chwilę później obejmowałam Severina nogami w pasie i pozwoliłam się zanieść do sypialni, gdzie położył mnie na łóżku. Ręce mi się trzęsły, kiedy zdejmowałam mu sweter, choć starałam się nad tym zapanować. Składane przez Severina pocałunki na mojej szyi były ukojeniem, a jednocześnie mnie pobudzały.

- Nie mogę – powiedziałam nagle, odsuwając się od niego. – Przepraszam.

Nie musiałam powtarzać dwa razy. Pokiwał głową ze zrozumieniem, po czym położył się obok mnie. Położył rękę na moim brzuchu i wtulił się w moje włosy, podczas gdy ja leżałam nieruchomo jak głaz i zaciskałam powieki. Po kilkunastu minutach odwróciłam się na drugi bok. Freund spał, a ja czułam jeszcze większe wyrzuty sumienia.

- Nie zostawiaj mnie, Sevi. Nie poradzę sobie bez ciebie.

*

Dopóki nie otworzyłam oczu, żyłam nadzieją, że poprzedni wieczór był tylko wytworem mojej wyobraźni. Jednak ogromny ból głowy dobitnie przypomniał mi o wczorajszych wydarzeniach.

Miejsce obok mnie było puste i zimne. Severin musiał wyjść już jakiś czas temu. Na stoliku nie było żadnej karteczki, nie napisał żadnego SMS-a, nie obudził mnie. Wyszedł z mieszkania bez słowa i zaczęło docierać do mnie, że mogła to być jego ostatnia wizyta. Jaki miałby powód, by dalej o mnie walczyć, skoro – jak sam powiedział – ciągle go odpychałam?

Kochał mnie. Wyznał mi to, chwilę po tym, jak zaczęłam opowiadać, że nasz związek nie ma sensu. Kochał mnie. Mógł dać sobie ze mną spokój już dawno, ale tego nie zrobił. Kochał mnie. Udowodnił to już tyle razy, a ja tego nie doceniałam. Dopiero teraz dotarło do mnie, jak wiele mogłam stracić.

Wzięłam komórkę i wybrałam numer do Severina. Kurwa mać, włączyła się poczta głosowa. Nawet nie mogłam być o to na niego zła. Pewnie jeszcze nie dotarł do domu. Z tego co pamiętałam, to w ten weekend nie leciał na zawody do Sapporo, za to w przyszłym tygodniu konkursy odbywały się w Willingen. Vicky, spokojnie, jesteś na kacu i wszystkie fakty ci się mogły pomieszać. Nie, na bank po Japonii skakali w Niemczech, w końcu Klara trajkotała, że pojedziemy tam, by wspierać naszych mężczyzn.

Wstałam z łóżka i powolnym krokiem kierowałam się do kuchni. Zatrzymałam się, kiedy zauważyłam, że na blacie stoi szklanka z wodą, obok której leżała paczka tabletek przeciwbólowych i karteczka. Pierwsze co zrobiłam, to chwyciłam papier i zaczęłam czytać zapisane na nim słowa.

Nie zostawię cię. Ale czy ty obiecasz mi to samo?

***

Nie sądziłam, że po tym krótkim 10 rozdziale, wrzuconym w napływie świąteczno-severinowych uczuć zostawicie mi tyle komentarzy i ciepłych słów. Jestem wam za to naprawdę wdzięczna. Myślałam, że pojawię się z tym rozdziałem o wiele wcześniej, jeszcze przed weekendem w Zakopanem, ale no nic, w oczekiwaniu na nocne konkursy w Japonii - tadam! Przepraszam za ewentualne błędy, których nie udało mi się wychwycić, mam nadzieję, że nie są aż tak rażące.

Powoli zbliżamy się do końca Severina i Victorii, dlatego już teraz zapraszam was na historię Toma i Elin: lets-be-incomplete.blogspot.com :)

Do następnego! ♥