{ 04 }

Angus&Julia Stone - All Of Me 

Duże prędkości, ten charakterystyczny zapach i wiatr smagający po twarzy – dzięki temu czuł, że naprawdę żyje. Na swoją pierwszą i ostatnią maszynę zaczął zbierać po opuszczeniu sierocińca. Każde zarobione pieniądze odkładał, by móc w końcu kupić upragniony motocykl. Marzył o nim od dziecka i kiedy nareszcie udało mu się go zdobyć, obchodził się z nim jak z jajkiem. Bał się o nawet najmniejszą rysę i nie pozwalał nikomu na nim jeździć, mi zwłaszcza. Nie przepadał też za wspólnymi przejażdżkami, bo był fanem szybkiej jazdy i nie chciał, żeby stała mi się krzywda. Nie przewidział jednak tego, że to właśnie on stanie się ofiarą swojej wielkiej motoryzacyjnej miłości.

Zwykły wrześniowy wieczór, podczas którego leżałam na kanapie, wyczekując jego powrotu. Nagle telefon ze szpitala, kilka słów wypowiedzianych przez panią po drugiej stronie i to wystarczyło, by cały mój świat zawalił się w jednej sekundzie. Kręciłam głową z niedowierzaniem, chcąc odgonić od siebie to, co właśnie usłyszałam. Nie potrafiłam się rozpłakać, bo próbowałam wmówić sobie, że to nieprawda, bo przecież on zaraz przekroczy próg naszego mieszkania, weźmie mnie w swoje ramiona, pocałuje i będzie tak, jak zawsze.

Potem był już tylko ból, rozlewający się w każdej części mojego ciała, wypełniający każdy nerw, uderzający z ogromną siłą i odbierający oddech. Pomyślałam o jego niebieskich jak tafla morza oczach, w które już nigdy nie będę mogła spojrzeć i zakochać się w nich na nowo. A on nie popatrzy na mnie z czułością i tym niewinnym uśmieszkiem na twarzy zaraz po przebudzeniu.

Pustka, której nikt nie potrafił wypełnić. Popadłam w apatię, z której ciężko było mi się wygrzebać. Zawsze byłam nieufna i zamknięta w sobie, przez co wychowawczynie w sierocińcu miały ze mną sporo problemów, zwłaszcza gdy byłam nastolatką, a jak wiadomo nie od dziś – to jest okres buntu i dorastania, kiedy nie mogłam pogodzić się z tym, co mnie spotkało i że przyszło mi żyć wśród innych sierot, zamiast w domu z kochającą mnie rodziną. Tylko Lucas potrafił do mnie dotrzeć, porozmawiać ze mną i przytulić, jeśli tego potrzebowałam. Był ode mnie o 2 lata starszy, to też kiedy przyszło mu „wyfrunąć” z gniazda, nie mogłam pogodzić się z tym, że kontakt nam się urwał. Gdy już ponownie się znaleźliśmy – znowu przyszło mi go stracić, lecz tym razem już nie mogłam go odzyskać. Zostawił mnie z naszymi niespełnionymi marzeniami i dziesiątkami planów do zrealizowania. Miałam tak niewiele, a los postanowił mi odebrać osobę, którą kochałam najbardziej na świecie. Czułam się jakby z jego śmiercią umarła jedyna dobra rzecz we mnie – miłość jaką go obdarzyłam.

Nie chciałam wychodzić, rzuciłam dotychczasową robotę i nie miałam ochoty na rozmowy z nikim. Nie potrzebowałam niczyjej litości czy troski. Dopiero po czasie zdałam sobie sprawy, że ci ludzie po prostu się o mnie martwili, bo zależało im na mnie. Na początku przyszło mi na myśl, by sprzedać nasze wspólne mieszkanie, które było przesiąknięte wspomnieniami, ale Klara mnie powstrzymała i może dobrze się stało. Poszłam w ślady mojej przyjaciółki, przyjmując propozycję Sophii, bym podjęła się roboty w sierocińcu, w którym sama się przecież wychowywałam. Kroczek po kroczku, by ostatecznie stanąć na nogi i starać się żyć normalnie.

*

Snow Patrol - Chasing Cars

To wszystko, a może i jeszcze więcej, chciałam powiedzieć Severinowi, by mógł zrozumieć jak cierpiałam, ile straciłam i dlaczego tak dziwnie się zachowywałam przez cały dzień. Kłóciło się to z moją naturą, ale nie wiedzieć czemu, miałam wrażenie, że mogłabym mu zaufać i powierzyć wszystkie swoje sekrety. Przez głowę przemknęło mi, że on sam nosił w sobie i ukrywał coś, czego nie chciał nikomu powiedzieć. I może to właśnie dlatego czułam się swobodnie, przebywając w jego towarzystwie, zresztą… Znalazł się tu przede wszystkim dzięki inicjatywie panny Hermann, a jeszcze przyszło mu znosić moje humorki, więc tym bardziej zasługiwał na wyjaśnienia, jednak wewnętrzna blokada uniemożliwiała mi wypowiedzenie choćby słówka na temat tego przez co przechodziłam trzy lata temu.

Po kilkunastu minutach spacerowania główną drogą, skręciliśmy w jakąś ścieżkę, cały czas idąc obok siebie w milczeniu. Panująca między nami cisza nie była krępująca, każde z nas pogrążone w swoich myślach nie chciało przeszkadzać temu drugiemu. Była połowa października, a mimo to noc była ciepła i sprzyjała takim przechadzkom. Przechodziliśmy przez most, kiedy to Severin postanowił się zatrzymać. Oparł się o barierkę i zamyślony wpatrywał się w księżyc. Cholera, nie było pełni, więc to nie był czas na zamienianie się w wilkołaka. Chyba naprawdę popadł w jakiś melancholijny nastrój.

Nie wiedziałam, co kierowało nami, kiedy po dłuższej chwili stania doszliśmy do wniosku, że byliśmy zmęczeni i położyliśmy się na deskach. Patrzyliśmy w niebo, które tej nocy przyodziało się w najpiękniejszą ze swoich szat - tę z milionami gwiazd, które mogły obserwować nas z góry. Wydałam z siebie ciche „jej”, które nie uszło uwadze Freunda. Skoczek odwrócił głowę w moją stronę z uśmiechem i przyglądał mi się, dopóki i ja nie przeniosłam wzroku na niego.

- Jak się czujesz? – zapytał z troską w głosie. Widząc moją minę od razu dodał: - Jeśli nie chcesz o tym rozmawiać, to nie będę naciskał.

- Nie w tym rzecz – odparłam prędko i westchnęłam. – W moim życiu wydarzyło się tak wiele, że nawet nie wiedziałabym od czego zacząć, by móc ci to wytłumaczyć.

On jedynie pokiwał głową ze zrozumieniem i o nic więcej nie dopytywał. Wiedziałam jednak, że gdybym zmieniła zdanie, to mogłam po prostu zacząć mówić i wyrzucać z siebie wszystkie słowa, a on by tego wysłuchał. Po prostu taki był, a jego nazwisko nie było tutaj przypadkowe.

Po upływie jakichś dziesięciu, może piętnastu minut, zaczęliśmy się zbierać w drogę powrotną. Zrobiło się chłodno, więc Sev oddał mi swoją marynarkę, mimo moich protestów. Kroczyliśmy spokojnie ramię w ramię, gdy wtem dostaliśmy niespodziankę w postaci deszczu. W tamtym momencie cieszyłam się, że zaraz po przyjechaniu z kościoła przebrałam się ze szpilek w balerinki, ale tak czy siak – biegnięcie nie było zbyt wygodne.

- Dobra, dość – powiedział Sev i nagle się zatrzymał. Popatrzyłam na niego, nie bardzo rozumiejąc, o co mu chodzi. – Wskakuj na barana.

- Oszalałeś?! – krzyknęłam i ruszyłam dalej, lecz on chwycił mnie za nadgarstek i zatrzymał. – Mam nogi, do cholery! I do tego jestem w sukience… Po prostu nie!

Severin był głuchy na moje protesty i nie zamierzał mnie puścić, więc dałam sobie spokój. Musieliśmy wyglądać komicznie, gdy on trzymał mnie na swoich plecach, a przy tym chichotaliśmy jak uciekinierzy z wariatkowa. Wkrótce dopadło go zmęczenie, więc ostatni odcinek przebiegliśmy trzymając się za ręce, wybuchając co chwilę śmiechem i próbując złapać oddech.

Gdy w końcu znaleźliśmy się z powrotem w domu weselnym, ominęliśmy salę, w której bawili się goście i skierowaliśmy się na koniec korytarza, gdzie znajdowały się łazienki, pomieszczenie gdzie trzymano prezenty dla nowożeńców oraz coś w rodzaju szatni, gdzie wszyscy trzymali swoje rzeczy. Problem w tym, że drzwi były zamknięte, a klucz miała Klara.

Spojrzeliśmy na siebie znacząco, po czym zmierzyliśmy się od stóp do głów. Z trudem powstrzymałam się od kolejnego zaśmiania się i no cóż, nie udało mi się. Freund zaczął się do mnie zbliżać z rękami wyciągniętymi ku mnie, by móc mnie przytulić i zmoczyć moją sukienkę jeszcze bardziej. Trzymałam dłonie na jego klatce piersiowej, próbując trzymać go na dystans, co go tylko rozbawiło.

- Jesteś głupi.

- Ty też do normalnych nie należysz.

- Już się z tym pogodziłam.

Staliśmy naprzeciw siebie, mierząc się wzrokiem. Znajdowaliśmy się niebezpiecznie blisko i miałam świetny widok na każdy detal jego twarzy: oczy, uszy i… usta. Usta, od których dzieliło mnie zaledwie kilka centymetrów. Usta, które ułożyły się w szelmowski uśmiech. Usta, które mogłabym teraz bez żadnych przeszkód pocałować i nawet bym tego nie żałowała.

Potrzebowałam przycisku z napisem stop w swojej głowie, by nie dopuścić do niczego głupiego. Jego bliskość odbierała mi zdolność logicznego myślenia, a to nie mogło doprowadzić do niczego dobrego.

- Tutaj jesteście! – usłyszeliśmy za sobą, przez co natychmiast odskoczyliśmy od siebie, jakby przyłapano nas na gorącym uczynku. – Gdzie wy byliście? I jak wy wyglądacie?

- Poszliśmy się przejść – odpowiedziałam od razu, lecz Klara patrzyła na mnie podejrzliwie. Blondynka zniknęła ponownie, by wrócić po chwili z kluczem w ręce. Dziewczyna przemaszerowała na sam koniec szatni i wzięła z ostatniego wieszaka pokrowiec, w którym miała zapasową sukienkę. – Ratujesz mi życie.

- Nie po raz pierwszy – odparła zadowolona z siebie, po czym zerknęła na Seva. – Spróbuję wykombinować jakąś suszarkę.

To powiedziawszy, zostawiła nas samych. Nie miałam odwagi, by podnieść głowę i obdarzyć Freunda choćby jednym krótkim spojrzeniem. Przemknęłam się obok niego i pośpiesznie udałam się do łazienki, żeby się pozbyć mokrych ubrań.

***

Słodko, chyba nawet zbyt słodko, więc sponsorem tego rozdziału jest wiaderko, do którego możecie zwrócić każdą tęczę, która może być efektem przeczytania tego czegoś. No, w sumie to ostatni taki "sielankowy" rozdział, bo potem już zacznę mieszać.

Przepraszam za jakiekolwiek błędy! 

Wesołych Świąt, kochani. :*