{ 01 }

Avril Lavingne - When You're Gone

Denerwujący dźwięk budzika zbudził mnie ze snu i nakazał wstawać. Mruknęłam w niezadowoleniu i przeciągnęłam się leniwie, nie chcąc opuszczać łóżka. Przetarłam zaspane oczy, zrzuciłam z siebie kołdrę, po czym podeszłam do okna. Odsłoniłam zasłony, by móc spojrzeć na budzący się powoli do życia Berlin. Świecące na niebie słońce zachęcało do wyjścia na spacer w ten wrześniowy poranek, lecz ja najchętniej przespałabym jeszcze z kilka godzin.

Największą motywacją do wstawania rano była myśl o tych wszystkich dzieciach, które potrafiły zarazić mnie pozytywną energią i rozbawić do łez. Czasem zastanawiałam się jak one to robią, mimo losu, jaki ich spotkał. Ja taka nigdy nie byłam, dawałam w kość opiekunom i tylko nielicznym pozwalałam się do siebie zbliżyć. Od zawsze byłam nieufna, przez co moje grono przyjaciół było wąskie, jednak spędzone razem lata uświadomiły mi, że nie potrzebuję mieć masy znajomych, którzy odwrócą się ode mnie, kiedy będę ich najbardziej potrzebować. W zupełności wystarczało mi te kilka osób, które sprawiały, że moje życie nie wydawało się być takie bezbarwne i nudne.

Szybki prysznic mnie rozbudził i wprawił moje ciało w normalne funkcjonowanie. Cały czas starałam się trzymać tych pozytywnych myśli, a te złe spychać na bok i przede wszystkim ignorować datę jaka figurowała w kalendarzu. Teraz najważniejsze było dotarcie na czas do domu dziecka, żeby nie wpaść na ostatnią chwilę, dlatego też ubrałam się pośpiesznie w czarne spodnie i czerwoną koszulę w kratę, zarzuciłam na siebie kurtkę i włożyłam buty. Zamknęłam za sobą mieszkanie, po czym z szybkością strusia pędziwiatra pobiegłam na metro.

Szczęście, o dziwo, póki co mi sprzyjało, bo byłam na miejscu nawet przed Klarą, która wpadła zdyszana do budynku jakieś dziesięć minut po mnie. Miałyśmy jeszcze trochę czasu, więc usiadłyśmy z kubkami pełnymi gorącej herbaty i obserwowałyśmy dzieci, które czekały na przyjście zaproszonych gości. Dalej nie wierzyłam w to, że siedzącej naprzeciw mnie udało się ich ściągnąć, zważywszy na to, że sezon zbliżał się wielkimi krokami i na pewno mieli masę obowiązków na głowie, związanych z treningami i przygotowaniami.

- Jak się czujesz? – zapytała niespodziewanie blondynka, posyłając mi zatroskane spojrzenie. Tego właśnie chciałam uniknąć. Żalu i współczucia. Nie było mi to do niczego potrzebne.

- Daję radę – odpowiedziałam krótko i opróżniłam naczynie do końca. Westchnęłam ciężko i wbiłam wzrok w swoje blade dłonie. Klara zrozumiała, że nie jestem skora do rozmowy na ten temat, więc odpuściła, za co byłam jej wdzięczna.

Jakieś piętnaście minut później do salki weszła dyrektor sierocińca w towarzystwie trzech niemieckich skoczków – Richarda Freitaga, Andreasa Wanka i Severina Freunda. Milusińscy natychmiastowo porzucili trzymane w rękach zabawki, żeby z dziecięcą ciekawością przyjrzeć się przybyłej trójce. Chwilę później maluchy siadły grzecznie na podłodze i zadawały im całą masę pytań, na którą odpowiedzieli już znali chyba na pamięć.

Kiedy zaczęliście trenować?

Jaka jest wasza ulubiona skocznia?

Nigdy nie baliście się skakać?

Ale oni ani trochę nie wydawali się być zmęczeni przebywaniem wśród tych potworków, które mimo przyjaznego wyglądu potrafiły nieźle dopiec. Razem z Klarą przyglądałyśmy i przysłuchiwałyśmy się tej całej sesji pytań i odpowiedzi. Wszystko zmierzało ku końcowi, przez co dzieci zaczęły protestować, nie chcąc za żadne skarby wypuścić skoczków.

- Do czego przyrównalibyście latanie? – padło pytanie od rudowłosej dziewczynki z warkoczykami, która kurczowo przytulała się do swojego misia i dotąd nie odważyła się odezwać.

- Myślę, że latanie ma wiele wspólnego z miłością – wyrwał się do odpowiedzi Freund. Uśmiechnął się lekko zmieszany. – Kiedy kogoś kochamy i czujemy się kochani, to jesteśmy w stanie dotknąć nieba.

- Ale zdarzają się upadki… - zauważył bystro jeden z chłopców. – I co wtedy?

- Zawsze zdarzają się gorsze momenty – kontynuował Severin, nie spuszczając wzroku z dzieci, które go słuchały i chłonęły każde wypowiedziane słowo. – Ważne jest mieć wtedy kogoś, kto cię podniesie, z kim będziesz można pokonać każdą przeszkodę, nieważne jak wielka by była.

Zacisnęłam usta w cienką linię i zamrugałam powiekami, żeby powstrzymać się od napływających do oczu łez, lecz to mnie przerosło. Wzięłam kilka głębokich oddechów i nic nie mówiąc Klarze, poszłam po kurtkę i wyszłam na zewnątrz. Krążyłam w pobliżu domu dziecka, aż zdecydowałam się pójść na plac zabaw, który mieścił się na tyłach. Usiadłam na ławce i rozpłakałam się jakbym znowu była sześciolatką, której zabrano zabawkę.

- Też mi go brakuje – usłyszałam nad sobą. Podniosłam głowę i zobaczyłam Sophię wyciągającą w moją stronę chusteczkę. Chwyciłam ją, po czym zaczęłam ocierać nos i policzki. – Vicky, porozmawiaj ze mną.

- Nie chcę – wydusiłam z siebie z trudem. – Przepraszam, ale nie umiem się z tym pogodzić. Nigdy nie będę umiała.

Kobieta zajęła miejsce obok mnie i objęła ramieniem, pozwalając się wypłakać. To właśnie było mi potrzebne – nie żadna pogadanka, ale najzwyklejszy płacz, który oczyszczał moją duszę z tego cholernego bólu, związanego ze stratą najważniejszej osoby z moim życiu. Dlaczego to musiało spotkać jego?

Nie zdawałam sobie sprawy z tego, ile minęło czasu, dopóki Klara nie przyszła do mnie i pani dyrektor, że Severin, Richard i Andreas chcieli się pożegnać, bo muszą już odjeżdżać. Zebrałam się w sobie, a chwilę później byłyśmy w pokoju zabaw, gdzie wesoła czeladka objadała się mannerami. Widząc uśmiechy na twarzach dzieci, nie mogłam nie unieść kącików ust do góry, mimo że daleko mi było do szczęścia.

- Bardzo dziękujemy za wizytę – rzekła Sophia, ściskając rękę każdego ze skoczków. – Było nam bardzo miło was tutaj gościć.

- To my dziękujemy za zaproszenie – odparł Wank i pozwolił sobie, by gromadka dzieciaków rzuciła się na niego i zaczęła przytulać. – Kochają mnie!

Freund kręcił głową z rozbawieniem, podczas gdy Freitag rozmawiał z Klarą. Ba, rozmawiał! Bajerował ją, a ta nie pozostawała mu obojętną. Jedynie ja stałam z boku tej całej sytuacji, nie chcąc się wychylać.

- Wszystko w porządku? – do moich uszu dobiegł szept stojącego obok Severina. Kolejna osoba, która patrzyła na mnie z troską, ugh. – Przepraszam, jeśli panią uraziłem.

- Nie szkodzi, trochę jestem zmęczona – odpowiedziałam i wysiliłam się na tyle, by posłać blondynowi uśmiech. – Naprawdę jesteśmy wam wdzięczne, że zgodziliście się przyjść tutaj.

- To była dla nas przyjemność móc wywołać radość na twarzach tych dzieci – wyznał i wzruszył ramionami, po czym zwrócił się do swoich kolegów: - Panowie, czas na nas.

Jęk i zawodzenie rozeszły się po całym budynku. Co śmieszne, to Wank najgłośniej zawył, co tylko spotęgowało smutek milusińskich. Richard pociągnął go za rękaw, więc Andreas pomachał jedynie na odchodne i już ich nie było.

Po upływie godziny wszystko wróciło do normy i życie w sierocińcu toczyło się swoim normalnym trybem. Zaraz po obiedzie zaczęłam się zbierać do domu, bo nie byłam w stanie siedzieć tam dłużej i udawać, że jestem wesołą Victorią, która chce się bawić i śpiewać.

- Hej, słońce – powiedziała do mnie z czułością Klara i przytuliła mnie mocno do siebie. – Jeśli chcesz, to wpadnę do ciebie wieczorem, hm?

- Daj spokój, nie musisz tego robić.

- Ale chcę! Jesteś dla mnie jak siostra i powinnam być przy tobie.

Znałam tę dziewczynę całe życie i wiedziałam, że jej nie przegadam, więc zgodziłam się, by do mnie wpadła. Zresztą – nawet jeśli by usłyszała moją odmowę, to ona i tak by przylazła, żeby ze mną siedzieć, choćbyśmy miały jedynie siedzieć i gapić w telewizor, nie odzywając się od siebie. Za to właśnie ją kochałam.

Pierwszą rzeczą jaką zrobiłam po opuszczeniu budynku było spojrzenie w niebo, które przyozdobione było białymi kłębiastymi chmurami. Miałam nadzieję, że on gdzieś tam był, patrzył na mnie i czuwał nade mną. Szczerze w to wierzyłam.

***

No więc jedynka za nami. W sumie nie wiem, co o tym sądzić, bo to taki wstęp do całej tej historii, ale co nieco już powinno się wam rozjaśniać. ;)

Liczę na opinie z waszej strony i do następnego. :*