{ 02 }

Jason Walker ft. Molly Reed - Down 

Są takie filmy i seriale, do których zawsze z chęcią wracamy, nawet jeśli oglądaliśmy je już dziesiątki razy. „Przyjaciele” bez cienia wątpliwości się do tego zaliczali i nigdy nie nudzili, to też postanowiłyśmy z Klarą od nowa obejrzeć tyle odcinków, ile tylko będziemy w stanie, a przy tym co rusz wybuchałyśmy śmiechem słuchając dialogów postaci.

Siedząca obok mnie blondynka wiedziała, że ten dzień nie należał do najprzyjemniejszych ze względu na dzisiejszą rocznicę. Znałam ją na tyle dobrze, by wiedzieć, że z trudem utrzymywała język za zębami. Świetnie zdawałam sobie sprawę z tego, że chciałaby ze mną porozmawiać na ten temat i jakoś ulżyć mi w tym przygnębieniu. Malująca się na jej twarzy troska ani trochę nie poprawiała mi humoru, wręcz przeciwnie – wpędzała mnie w poczucie winy.

Gdy dochodziła godzina 2 w nocy, pite przez nas wino się kończyło i teksty Chandlera nas nie bawiły, zejście na dręczące nas sprawy było nieuniknione. Języki się rozwiązały i słowa płynęły sobie jak chciały. To właśnie wtedy Klara przyznała się, że jakiś czas temu związała się z Freitagiem, co w dużej mierze ułatwiło jej ściągnięcie skoczków do domu dziecka. Poznali się kilka miesięcy temu w Garmisch-Partenkirchen, gdzie spędzała święta u rodziny i przy okazji pojawiła się na noworocznym konkursie. Oczywiście nie mogła poprzedniego wieczoru nie zaliczyć jakiejś imprezy i jak widać – skończyła się ona dla niej bardzo dobrze, skoro poznała na niej skoczka i do teraz utrzymywali ze sobą kontakt.

Problem w tym, że choć cieszyłam się jej szczęściem, to nie potrafiłam ukryć tego, iż w moich oczach Richard był tylko przelotną znajomością. Przede wszystkim był sportowcem, to wiązało się z godzinami treningów i licznymi wyjazdami, a ja byłam zdania, że ona zasługiwała na kogoś, kto nie będzie przy niej tylko od czasu do czasu.

- Zależy mi na nim i jak widać jemu na mnie też – oznajmiła Klara, upierając się przy swoim. – Ty masz swoje wyobrażenie miłości i to jest twoja sprawa, ale pozwól mi podejmować decyzje i popełniać błędy.

- Po prostu chcę cię uchronić – odparłam podniesionym głosem, powoli tracąc cierpliwość. – O co chodzi ci z tym wyobrażeniem miłości?

- Nieważne – rzuciła krótko. Westchnęła ciężko, widząc moje świdrujące ją na wylot spojrzenie, po czym dodała: - Po prostu idealizujesz związek swój Lucasa i zachowujesz się tak, jakby każda relacja miała być taka jak wasza.

- To nieprawda! – krzyknęłam zaskoczona jej słowami. Nie spodziewałam się usłyszeć czegoś takiego i to jeszcze od niej. – Jak możesz tak w ogóle mówić? I to jeszcze dziś…

- Proszę cię, daj mi coś powiedzieć…

Ale ja nie chciałam jej dłużej słuchać. Zabolało. Wspomnienie o Lucasie w taki sposób było jak cios prosto w serce, które od dawna nie było w najlepszym stanie. Długo zbierałam jego szczątki w całość i tak naprawdę dalej czułam się jakby kilku części brakowało. Siedziałam zamknięta w łazience i nie reagowałam na żadne pukanie ani wołania Klary. Wpatrywałam się otępiale w biały sufit, nie broniąc się przed napływem fali wspomnień. Czułam jak z każdą mijającą sekundą spadam w dół, aż w najgorszym momencie rozsypałam się w drobny mak, wybuchając przy tym głośnym płaczem.

- Vicky, otwórz – usłyszałam po raz kolejny w ciągu tych paru minut. Podniosłam się, przekręciłam kluczyk w zamku i wyszłam na korytarz, gdzie stała moja przyjaciółka, również cała zapłakana. – Przepraszam, nie chciałam.

Niewiele myśląc, przytuliłam ją do siebie i pozwoliłyśmy sobie na chwilę słabości. Płacz jednak nie ukoił tego piekącego mnie pod skórą bólu, a tylko go spotęgował.

- Brakuje mi go – wyszeptałam przez łzy, kiedy znowu znalazłyśmy się na kanapie w salonie. – Czemu to musiało się stać?

- Też go kochałam – łamiący się głos Klary był dla mnie nie do zniesienia. – Był dla mnie jak brat i zawsze mogłam na nim polegać. Wiem, jak bardzo go kochałaś, a on kochał ciebie.

Położyłam głowę na jej ramieniu i wzięłam kilka głębokich oddechów, by się uspokoić. Nie tak to się miał potoczyć. Wszystko poszło w złym kierunku i oddałabym każdą rzecz, którą mam, by móc cofnąć czas i do tego nie doprowadzić, jakoś temu zapobiec.

- Nie możesz tak żyć – powiedziała nagle, wyrywając mnie z zamyślenia. – On chciałby twojego szczęścia najbardziej na świecie.

- Chciałam być szczęśliwa. Chciałam… Z nim.

- Musisz pójść dalej. To trudne, wiem. Ale masz mnie i nie zostawię cię.

Uśmiechnęłam się do niej z wdzięcznością. Gdzieś w głębi marzyłam o tym, by móc spotkać kogoś, kogo pokocham równie mocno jak Lucasa, a ten ktoś to odwzajemni. Klara miała rację, temu nie można było zaprzeczyć. Musiałam ruszyć dalej, bez niego u boku, lecz z pamięcią o nim i miłości, którą mnie obdarzył.

Zmęczenie obciążało całe nasze ciała, więc wspólnie doszłyśmy do wniosku, że sen był nam teraz najbardziej potrzebny. Po wzięciu prysznica obie się położyłyśmy – ona w pokoju gościnnym, ja zaś w sypialni, którą niegdyś dzieliłam z moim mężem,

*

Trzy dni później, Klara wpadła jak tornado do sierocińca i obwieściła, że dostała od Richarda bilety finał Letniego Grand Prix w skokach narciarskich. Ostatni konkurs miał się odbyć oddalonym o ponad 300 kilometrów od Berlina Klingenthal. „Nie” było moją pierwszą odpowiedzią na pytanie, czy z nią pojadę. Jakoś nie potrafiłam wyobrazić sobie siebie sterczącej pod skocznią i oglądającej grupy facetów w kolorowych kombinezonach, którzy wznosili się w powietrze i walczyli o jak najdłuższą odległość. Klara była znana z tego, że była uparta i jeśli coś sobie postanowiła, to musiała dopiąć swojego.

I takim oto sposobem, po licznych namowach i obiecankach, znalazłam się pod Vogtland-Areną, gdzie odbywały się ostatnie zawody tegorocznego LGP. Nie czułam się zbyt komfortowo, zwłaszcza że specjalistą od skoków to ja nie byłam, to była zdecydowanie działka stojącej obok mnie dziewczyny. Klara nie posiadała się z radości, gdy to właśnie Freitag odniósł zwycięstwo, które – jak sama powiedziała – zamierzała z nim hucznie świętować. Okej, wolałam nie wnikać, ale domyślałam się, co za tym hucznym świętowaniem się mogło kryć.

Tak więc podczas gdy ona i Richie szczebiotali sobie po zakończonych zawodach, ja stałam sobie gdzieś z boku i czekałam aż skończą. Nic nie jadłam od kilku godzin, a kiedy byłam głodna, to robiłam się nieznośna.

Wtem usłyszałam jak ktoś wita się ze mną. W pierwszej chwili myślałam, że się przesłyszałam, ale kiedy przede mną wyrósł Freund to wiedziałam, że z moim słuchem wszystko jest w porządku.

- Miło cię znowu widzieć – powiedział. – Przepraszam, nie miałem nawet okazji poznać twojego imienia.

- Victoria – odpowiedziałam nieco zakłopotana i uniosłam lekko kąciki ust ku górze.

- Victoria – powtórzył po mnie z uśmiechem na ustach. Zerknął w bok na swojego kumpla, obejmującego Klarę. Chichotali jak głupki i chyba nie mieli zamiaru się od siebie odkleić. – Długo już tak stoją i się migdalą?

- Straciłam już rachubę – odparłam z przekąsem, co go rozbawiło. – Zakochańce.

- Co powiesz na to, żebyśmy ich zostawili samych i poszli gdzieś? – zapytał. Szczerze powiedziawszy, to zaniemówiłam, kiedy usłyszałam to pytanie, a moje oczy zapewne wyglądały jak dwa wielkie talerze. – Wiesz, twój głód jest słyszalny.

Automatycznie objęłam prawą ręką brzuch, mając cichą nadzieję, że to sprawi, iż przestanie burczeć i przez to mnie zawstydzać przed skoczkiem. Lewą ręką pociągnęłam Severina za rękaw bluzy i pozwoliłam mu się prowadzić w stronę pobliskiej knajpki.

***

No witam, witam!

Co by się za wiele nie rozgadywać, powiem jedynie tyle: SEV MA WYGRAĆ KK.

I dziękuję za każdy komentarz, motywujecie mnie jak nikt inny.

Na dole ankietka, będę wdzięczna, jeśli ją wypełnicie :)

Do następnego!

PS. Przepraszam za błędy, ale jestem padnięta, więc mogły się jakieś pojawić.